JENS VAN DEN BROECK
De moeilijkste vraag ter wereld lijkt me nog altijd: wie ben je? Ik heb geen idee. Ik kan je wel vertellen dat ik schrijf, dans, ukulele speel, filosofeer, grote dromen heb om ooit een gekke professor te worden en misschien wel onderzoeker naar de vraag: wat drijft de mens? Wie ben ik als artiest? Voor mij is kunst slechts bedoelt kunst te zijn en geen middel naar geluk. Maar als jij gelukkig wordt van mijn kunst is dat ook prima.
Instagram @de_jens_achter_de_mens
De moeilijkste vraag ter wereld lijkt me nog altijd: wie ben je? Ik heb geen idee. Ik kan je wel vertellen dat ik schrijf, dans, ukulele speel, filosofeer, grote dromen heb om ooit een gekke professor te worden en misschien wel onderzoeker naar de vraag: wat drijft de mens? Wie ben ik als artiest? Voor mij is kunst slechts bedoelt kunst te zijn en geen middel naar geluk. Maar als jij gelukkig wordt van mijn kunst is dat ook prima.
Instagram @de_jens_achter_de_mens
|
Over geometrie, tijd en ruimte in verdriet
Maandag Het einde van een tuinperk We delen een tuin in twee, één vierkant van jou (niet te groot.) De vraag zweeft tussen de wolken, "Mag ik op bezoek?" We dansen op de lijn te dicht. Je vierkant wordt steeds groter, breekt voor we het weten. Waar twee vierkanten elkaar ooit raakten staat nu een poort. Het einde van een tuinperk. Zaterdag We verdelen de horizon We zitten in de trein naar het eindstation en delen het uitzicht met een blik "Kunnen we de horizon ook verdelen?", vraag ik me af "We kunnen het proberen?", antwoordt hij in gedachten We komen aan bij het eindstation en verdelen het uitzicht met een blik Hij Oost, ik West |
Dinsdag Kunnen mensen rijmen? "Onze lichamen zijn medeklinkers die niet langer rijmen", vertel je me in de nacht Je kijkt resoluut en hoewel ik het spijtig vind, krijg ik de woorden niet over mijn lippen Ik draai me om en val niet in slaap Misschien te gefocust op de vorm Te weinig op de inhoud Sinds wanneer was poëzie niet meer dan rijm? Zondag Op zondag schrijf ik (n)iets |
|
Op een dag schrijf ik ruimtelijk verdriet. Ruimtelijk verdriet Wat ik mij soms afvraag is: Welke vorm kent uw verdriet? Een kubus, een cilinder? Cirkels? Misschien is uw verdriet niet meer dan een vorm en daarom stel ik voor (als u het goed vindt) vanaf nu enkel nog te spreken over ruimtelijk verdriet. Verdriet geeft geen inhoud en toch dozen vol. Knipper uw ogen en even verdwenen, kruipt tegen de muren van uw lichamen en groeit doorheen de poriën zetelt zich in uw hoofd. Uw verdriet is ruimtelijk maar dan ongeschikt. Of toch voor de meeste van u, |
Retourbon Ik vraag haar of ze ooit wenste dat ze een retourbon kon krijgen Ze kijkt verward Om lichten te brengen in het gesprek geef ik haar een schouderklopje en lach gemaakt De kassierster is er nog niet klaar voor, Wat met een abonnement? ik vraag haar Hoewel de irritatie in haar ogen schuilt Zie ik hunkering naar een ja "Ik geloof dat ik u niet begrijp", vertelt ze met haar zangerige stem Ik ook niet maar je hebt best een mooie stem, voor een kassierster Ze rolt haar ogen, scant haar zorgen weg |